Low Pass EBZW

Ja hoor, ik leef nog. De stilte op deze blog staat in schril contract met de snelheid waarmee ik de dagen wegkruis in mijn agenda. Drukke dagen op en rond het werk, drukke dagen ook in m’n vrije tijd. Mijn weekends zijn tegenwoordig aardig gevuld, helaas zelden met vliegtijd. Maar vandaag was de blauwe lucht zo aantrekkelijk en de wind zo kalm dat ik niet meer kon weerstaan aan lokroep van het uitspansel.

De Grumman is tussen 1300 en 1800 van mij en dat is ruim genoeg om een rondje te vliegen. Bij aankomst rond half twee is de hangar verlaten maar blijkt de motor nog warm van de vorige vlucht. Zoals te verwachten is er bijna geen brandstof meer aan boord. De rechtertank is zelfs helemaal leeg. Na de checks wordt er dus getaxiet naar de fuel station. Het is druk op een fraaie dag als deze. Ik moet al enkele minuten wachten om het uiteinde van de baan over te steken. Dat belooft voor het opstijgen straks...

De vleugels gaan boordevol peut, zoals mijn nederlandse collega’s dat noemen (peut: heerlijk woord!) en daarna mag ik naar de holding point runway 29 taxieën. Voor mij rolt geen enkel toestel maar achter mij komen nog een tweetal andere toestellen aanschuiven. Op de torenfrequentie is het vreselijk druk. Als ik me aanmeld, krijg ik meteen te horen: “N9920U, standby”. Dat is luchtvaartjargon om te zeggen: “Even geen tijd, je hoort wel als ik je terug oproep”. Voor mijn neus landt het ene toestel na het andere: een Piper Warrior, een Cessna 172, een kleine jet die IFR binnen komt en een Boeing Steerman (zo’n oud toestel met dubbele vleugels, mooi). Ondertussen staan we met vier te wachten om op te stijgen en de net bijgekomen piloot krijgt te horen: “OO-TMR, you are number 4, expect take off delay of several minutes”.

Dan slaagt de verkeersleider er toch in om me tussen twee landende toestellen te laten vertrekken: “N20U, cleared for immediate take off! Right turnout to Albert and Hotel, 1000 feet. Start rolling now!”

Het moet dus snel gaan want achter mij priemen de witte lichten van een toestel op de laatste rechte lijn naar de baan. In enkele seconden tijd hang ik in de lucht en ik draai in een ruime bocht over de Antwerpse ring naar de kanaalbrug in Schoten (ALBERT). Via HOTEL (Herentals) vlieg ik de controlezone uit. Mijn plan was om naar Genk-Zwartberg (EBZW) te vliegen. Afhankelijk van de resterende tijd wil er landen of niet. Vandaag is op zicht navigeren kinderspel. Je volgt de E313 tot in Hasselt, draait dan richting oosten en je ziet Genk en bijhorend vliegveld meteen liggen.

Ik heb de indruk dat ons land met een inversie te maken heeft want eenmaal boven blijkt de zichtbaarheid toch niet optimaal. Wel een prachtig zicht op Hasselt mogen aanschouwen. Aan de ene kant van mijn route ligt vliegveld Kiewit-Hasselt, aan de andere kant Genk-Zwartberg. Het stikt vandaag van de zweefvliegers. Ik zie er in totaal zeker zes, soms boven, soms onder mij. Daartussen ook af en toe een motorvliegtuig. Vergis je niet, dit is ongecontroleerd luchtruim en niemand zal je hier waarschuwen voor botsingen. Piloten zijn zelf verantwoordelijk voor ‘seperatie’. Het is verdomd uitkijken.

Door de vertraging in Deurne heb ik geen tijd meer om te landen in Genk. Ik doe wat men een “low pass” noemt. Ik vlieg tot net boven de baan en trek dat weer op. Bij het uitdraaien kan ik binnen kijken in het voetbalstadion van RC Genk, de Christal Arena. De route terug naar Antwerpen gaat via Diest. Of beter, rónd Diest want boven de militaire grasbaan van Schaffen ligt een verboden zone die tot 2000 voet reikt. Ik kan er in principe wel over vliegen op 2100 voet maar meteen erna start de TMA van Brussel op 1500 voet en het is riskant om die zone te schenden. De mevrouw van Brussels Info laat ook weten dat baan 25 in gebruik is op Zaventem en dus knallen de grote bakken pal boven mijn hoofd richting hoofdstad. Dit is niet de moment om te gaan experimenteren met precisievliegen. Cirkeltje rond Diest dus en dan op m’n gemak richting Lier kachelen. In dit stukje België was de zichtbaarheid trouwens belabberd.

Bij het terug aanmelden bij de toren, net voor Lier, wacht mij een fijne verrassing. “N20U, report LIERA 1300 feet and expect straight-in approach.”
Dat laatste wil zeggen dat je meteen op de baan mag afvliegen en dus eigenlijk in een lange rechte lijn gaat landen, zonder eerst verplicht een vierkant te moeten vliegen rond het veld (de standaard procedure). Even later krijg ik bevestiging: “N20U, cleared for a straight-in approach, report field in sight”

Ik zit op 7 mijl van de baan en zie ze nog lang niet, maar ik volg gewoon het kompas naar het veld. Op 4 mijl van Deurne zie ik in de verte de lange strook asfalt liggen. Nog voor ik dat kan melden, is de torenman me voor: “N20U, cleared to land runway 29”. Het is mijn langste final ooit. Langzaam laat ik de Grumman dalen en haal ik de snelheid eruit zodat ik een perfect zachte landing maak. Prachtig einde van een geslaagde vlucht. Een dik uur gevolgen alles samen.