Audio Blog

Deze blog heeft in 2013 een nieuwe naam en layout gekregen. Canadagboek werd Lode Roels Blog. Een van de dingen die ik ook al een tijdje wilde veranderen, was meer klank introduceren. Dat is deels gelukt door frequenter te podcasten. Maar het maken van zo'n podcast slorpt behoorlijk veel tijd op en is slechts haalbaar om de zoveel weken.

Ik was al langer op zoek naar een systeem dat me toelaat om regelmatig en snel updates in audiovorm te posten, zonder het dan meteen een podcast te noemen, Gesproken blog berichtjes als het ware.

Na wat zoeken en vergelijken lijkt Audioboo me het beste platform. Je kan korte klankfragmentjes (max 3 min) opnemen via je smartphone of laptop en met twee klikken meteen online zetten. Audioboo is gelinkt aan Blogger, Facebook en Twitter dus de nieuwe klank vindt meteen de weg naar iedereen die het wil horen.

Het gevolg voor deze blog is dat er aanzienlijk minder tekst zal verschijnen ten voordele van audio.

Voor de vaste luisteraars van de podcast, geen nood, dat blijft een langer programma om de zoveel weken. De kortere audio blog vind je op deze gloednieuwe pagina.

Halloween Flashback

Toen ik jong was gingen we op de ochtend van 31 december al zingend van deur tot deur voor snoepgoed. Nieuwejaarkezoete, noemden we dat. Het Noord-Amerikaanse alternatief is ‘trick or treat’, of Halloween. De laatste jaren lijkt het fenomeen ook in Europa wortel te schieten. Omdat we in een groot appartementsgebouw wonen aan een drukke weg, zochten we een alternatief want de kinderen wilden echt van deur tot deur gaan. We kregen een uitnodiging van een van de vrouwen in de naschoolse opvang van Gemma en Fran om te komen trick-or-treat-en in haar woonwijk, op een kwartiertje rijden. Net na het vallen van de duisternis gingen we dus op pad, samen met de twee meisjes van de opvangmoeder. Ongelofelijk hoeveel moeite sommige mensen hadden gedaan om hun huis te versieren, tot en met geluidseffecten, nep spinnewebben of doodskisten in de voortuin.

Schaatsen, met chocolademelk achteraf

listen to ‘Schaatsen met warme chocolademelk achteraf’ on Audioboo

Toronto Christmas Market in the Distillery District

Een Europese Kerstmarkt in Toronto?
Dat moeten ze ons geen twee keer zeggen!
Een video van de 'Toronto Christmas Market in the Distillery District'

Fijne feestdagen!

listen to ‘Kerstgroeten van de Familie Roels in Canada’ on Audioboo

Levensles: vermijd winkelen op 24 december

listen to ‘Te vermijden in het leven: winkelen op 24 december’ on Audioboo

Ijs, iemand?

listen to ‘Poging om auto ijsvrij te maken’ on Audioboo

RR10 - Bier Op Den Toog Kerst Special

Jingle Bells, Jingle Bells, Jingle all the way!

We konden niet buiten een Radio Roels Kerst Special. Aangepaste muziek, onbekende weetjes over Kerstmis, op de schoot van Santa Claus, fout begrepen liedjes en sfeervolle hapjes. Dat laatste is gelogen, al de rest klopt wel.

Ook inbegrepen: Lode op Radio 2, Canadese militairen met een kerstmuts en Bier Op Den Toog!

Alle aangehaalde links en tweets vind je hieronder.

Download mp3│Abonneer│Youtube

"I won't chew this steak" and other Misheard Song Lyrics: 2013 Edition - YouTube http://t.co/5e2xEa18b0
— Lode Roels (@loderoels) December 14, 2013

Top 10 Things You Didn't Know About Christmas - TIME http://t.co/jX5wqjTDZa via @TIME
— Lode Roels (@loderoels) December 16, 2013

Website van NORAD - filmpje over Santa Claus Tracker traditie

Verplichte stilte op de trein

Meestal neem ik een combinatie van bus en metro naar kantoor. Nu en dan ruil ik de bus in voor de trein. Vanuit Brampton brengt een GoTrain je op 45 minuten naar Union Station, centrum Toronto. Een GoTrain is een soort voorstadstrein, comfortabeler en groter dan een metro maar met beperkte actieradius, enkel binnen de GTA (Greater Toronto Area). Het is een erg aangename manier van pendelen. Op het perron zie je hetzelfde fenomeen als bij de bussen: alle reizigers wachten netjes in een keurige rij op de trein. Bepaalde delen van de dubbeldekker trein zijn zogenaamde Quiet Zones, stille zones. Grote affiches maken de spelregels duidelijk: enkel korte en gedempte conversaties, geen geluid van computers of mp3-spelers en respect voor de rust van de medereizigers. Deze woorden tik ik momenteel trouwens in op de laptop terwijl ik me in zo’n Quiet Zone bevind. Niet dat ik veel verschil merk met standaard zitplaatsen. Alles alles verloopt rustig, ordelijk en gedisciplineerd. En als u me nu even wil excuseren, want we rijden Union Station binnen, de eindbestemming.

Gemma en Fran op de metro

Als we met de auto de stad ingaan, rijden we een stukje naast de metrolijn. Gemma en Fran vroegen al een hele tijd wanneer wij ook nog eens de metro zouden nemen, of ‘de trein onder de grond’ zoals ze dat noemen. Twee weekends geleden kwam het er eens van. Brampton heeft geen rechtstreekse metroverbinding dus namen we de wagen tot aan Lawrence West Station om daar over te stappen op de groene metrolijn, recht downtown in. Fran was helemaal gefascineerd door de metro ...

Gespot: Belgisch frietkot in Brampton, Canada

Zaterdag 23 November 2013

Is dit wat ik denk dat het is?

Het rook in elk geval als een ouderwetse Belgische frietkraam.

Het ding was te bewonderen tijdens de Brampton Kerstparade.

Helaas stond er zoveel volk aan te schuiven dat we geen zin hadden om te wachten op iets dat wellicht zelfs met heel veel verbeelding nauwelijks in de buurt kwam van echte Belgische frieten.

En ook de prijs fnuikte het entousiasme: $4 voor een zakje gefrituurde aardappelreepjes ...

Winkelcentrum met ingebouwd pretpark

Het is even briljant als eenvoudig: een groot winkelcentrum met een aparte vleugel ingericht als indoor pretpark. Het bestaat en heet Fantasy Fair, op een half uurtje rijden van onze deur. Terwijl mama winkelt kunnen papa en de kinderen zich laten gaan op het reuzenrad, de rups, botsauto’s, monorail, paardenmolen, vliegtuigjes, klimtuigen en spiegelpaleizen.

Kerstsfeer komt veel te vroeg

Maandag 18 November 2013

Het kerstseizoen wordt in Canada erg vroeg ingezet. Meteen na Halloween maken de spoken en pompoenen plaats voor de kerstman en de bijhorende lichtjes. De jaarlijkse kerststoet in Brampton reed uit op 16 november. Ik herhaal, 16 november! Het stadspark, pal in het centrum, is nu al volledig uitgerust met kerstversiering ‘a gogo’. Mooi, dat wel, maar veel te vroeg voor deze Europeaan ...

RR09 - Sinterklaas Special

De aandachtige lezer zal gemerkt hebben dat we de afgelopen week opvallend veel in Nederlands gezelschap vertoefden. Daar was een goede reden voor. Zoals je kon lezen op deze blog zijn we naar The Dutch Store geweest  en een dag later naar het Sinterklaas feestje in Toronto, georganiseerd door de Nederlandse vereniging in deze stad, Dutch Treat.

Van beide bezoekjes hoor je een audioverslag, in de Sinterklaas Special van Radio Roels.

Link naar Nederlandse winkel

Download mp3│Abonneer│Youtube

Sinterklaas en Witte Piet in Toronto

We zijn ondertussen al bijna drie jaar in Canada maar de kinderen zijn Sinterklaas en Zwarte Piet zeker nog niet vergeten. Integendeel, 6 december staat in het rood in hun agenda. Aangezien we in Toronto wonen, kregen we nu de kans om de goedheilig man persoonlijk te aanschouwen in onze stad. De Nederlandse gemeenschap organiseert al enkele jaren een Sinterklaasfeest en afgelopen zondag hadden we ons daarvoor ingeschreven.

De kinderen konden knutselen, kregen chocolademelk, pepernoten, een cadeau en mochten op de foto met de Sint. Het enige dat ontbrak waren de Zwarte Pieten. Sinterklaas excuseerde zich tegenover de kinderen door de melden dat hij voor de gelegenheid Witte Pieten had meegebracht omdat “sommige papa’s en mama’s Zwarte Pieten niet zo leuk vonden”.

Tot hun eigen grote verbazing riep de Sint Gemma en Fran op het podium voor een babbel. Een uitgebreid verslag in de Sinterklaas Special van de podcast binnenkort. Hieronder al enkele foto’s.

The Dutch Store

Sinds onze verhuis naar Toronto stond het hoog op ons ‘to-do’ lijstje. Vandaag konden we het dan eindelijk van de lijst schrappen en vonden we de tijd om ‘The Dutch Store’ te bezoeken. Zoals de naam treffend samenvat is The Dutch Store een winkel(tje) waar Nederlandse producten te verkrijgen zijn. Dat lijkt banaal en doodnormaal voor de Europese lezers maar dat is het allesbehalve in Noord-Amerika. Alle merken en producten zijn hier anders. Niet slechter of beter, gewoon anders. Mensen zijn gewoontedieren en soms is het aangenaam om de dingen te zien of te proeven die je al van jongsafaan gewoon bent. The Dutch Store binnen stappen was dan ook een flashback naar vroeger.

Ouderwetse Hollandse muziek (onbestemde namen), oranje vlaggen en kleuren, Delfts Blauw servies en dikke bollen Gouda kaas in het uitstalraam. In de rekken dingen die we al 3 jaar niet meer gezien hadden: hagelslag, Spa Citroen, Hak Boerenkool, Unox soep, Pickwick thee, De Ruijter vlokken, stroopwafels, Dauwe Egberts koffie, enz.

We hebben er bijna een uur voor moeten rijden, helemaal naar de andere kant van de stad, maar het was de moeite.

RR08 - Floris in Florida

Er zijn maar een paar dingen waarvoor ik na een lange werkdag uit de zetel wil komen. Een vers getapt Belgisch pintje, een vliegticket naar de zon of de combinatie Francesca Vanthielen/Clara Cleymans voor de deur, om de dingen bij naam te noemen. En voor een Skype babbel met Floris Daelemans natuurlijk, zeker als deze radiobroeder zich op dat moment in het zonnige Florida bevindt, in dezelfde tijdzone als Toronto. Dat maakt podcasten met hem net een stukje makkelijker dan gewoonlijk.

Aflevering 8 van Radio Roels werd uiteindelijk een losse babbel over de toekomst van radio, de kracht van podcasting, de ellende van tijdzones en onze verwoede pogingen om de podcast Canada Draai nieuw leven in te blazen.


Download mp3│Abonneer│Youtube

RR07 - Frank Deboosere over Canadese winters

Toronto ligt op dezelfde breedtegraad als Firenze en toch zijn de winters hier veel harder. Verhuizen naar het zuiden maar toch noordelijke winters te verduren krijgen, hoe kan dat? We hebben Frank Deboosere aan de Skype gehaald om eindelijk een antwoord te geven op die vraag.

Verder vertel ik over mijn nieuwe job en wil ik jullie heel graag laten kennismaken met The Radiolab, een geweldige podcast.

Aflevering 7 alweer van Radio Roels, in stereo bovendien. Dat zijn alvast twee goede redenen om te luisteren!


Download mp3│Abonneer│Youtube

Links

http://www.radiolab.org/series/podcasts/
http://frankdeboosere.be/

Een nieuwe baan

Ik heb een nieuwe baan. Maar voor ik daarover een boom opzet, wil ik eerst iets zeggen over mijn vorige job. Waar ik tot voor kort dagelijks mijn broek sleet, was na verloop van tijd voor de buitenwereld een soort mysterie geworden omdat ik er niets over mocht delen op sociale media. Dat stond zo letterlijk in mijn contract.

Ik werkte op de communicatie dienst van Elections Ontario, de tak van het provinciale parlement die de algemene en tussentijdse verkiezingen organiseert. Canada is een land met een ver doorgedreven federaal systeem. De provincies (zoals staten in de VS) hebben veel meer impact op het dagelijkse leven van burgers dan het federale niveau. Bijgevolg zijn provinciale verkiezingen hier vaak even belangrijk, zoniet belangrijker dan de federale stembusslag. Het systeem verschilt ook met België in die zin dat er geen opvolgers klaar staan als een parlementslid verdwijnt uit de provinciale kamer. In zo’n geval worden tussentijdse verkiezingen uitgeschreven, zogenaamde by-elections.  Mijn rol bestond erin om vragen van journalisten te behandelen, mee te werken aan het schrijven van persberichten en na te denken over boodschappen voor sociale media.

Als organisator van verkiezingen moet EO altijd neutraal blijven en het wil vermijden dat personeel zich op Facebook of Twitter kenbaar maakt en vervolgens alles behalve neutrale boodschappen verspreidt. Vandaar dus het verbod op referenties op sociale media.

Dat is nu dus verleden tijd aangezien ik midden oktober begon als Press Officier bij Grand Challenges Canada, kortweg GCC. Deze organisatie werkt met geld van het federale Ministerie van Industrie en Internationale Ontwikkeling en sponsort innovatieve projecten in vooral derde wereldlanden. GCC steunt ondertussen al meer dan 400 van zulke projecten overal ter wereld. Bijvvorbeeld draagbare HIV testers in Afrika, couveuses voor te vroeg geboren babies in Azië of waterzuiveringsinstallaties in Zuid-Amerika.

Mijn rol is het coördineren van alle media relaties, persteksten schrijven en de sociale media kanalen beheren. Erg gevarieerde job in een prachtige organisatie en in een snel evoluerende sector. En bovendien, het kantoor is in het hart van dowtown Toronto, in de gebouwen van het stadshospitaal.

Tim Hortons, welkom thuis!

Er zijn weinig dingen die zo oercanadees zijn als de koffieketen Tim Hortons. Overal zie je deze koffiehuizen: op straat, in winkelcentra, in grote bedrijven, in ziekenhuizen, enz. Tim Hortons is ook letterlijk het eerste wat je ziet (na de douane) als je toekomt met het vliegtuig, in gelijk welke luchthaven in dit land.

Dit reclamespotje is meesterlijk in het bundelen van enkele typische dingen, eigen aan Canada: Tim Hortons, sneeuw, gastvrijheid, multiculturalisme en een gevoel dat zegt 'welkom thuis'.

Herfst in Canada: Indian Summer

De eerste twee weken van september kan je de schijn nog enigszins ophouden en beweren dat de zomer nog altijd onder ons is. Ongestoord in korte broek blijven rondlopen en lange mauwen angstvallig vermijden zijn symptomen van dat ontkenningsgedrag. Maar een keer 21 september gepasseerd, dringt de harde realiteit toch door: de herfst is in het land. September was best nog een aangename maand hier in Toronto met veel warme dagen en altijd weer die stralende Canadese zon.

De Noord-Amerikaanse herfst heeft ook z’n charmes, dat moet gezegd, dankzij de Indian Summer. Ik ken weinig plaatsen op aarde waar de natuur zo’n verscheidenheid aan kleuren laat zien. De eerste herfstwandeling zit er ondertussen op, een zondagse trip door Manitoo Park. Dik in de twintig graden maar wel vallende bladeren alom...

Ik eis ook excuses!

Frans Vancoppenolle, de echtgenoot van Wendy Van Wanten, eist in de pers dat de makers van de fictiereeks "Albert II" zich distantiëren van enkele uitspraken over zijn echtgenote.

In navolging hiervan wil ik bekend maken dat ik eveneens klacht wens in te dienen tegen de makers van de reeks “In De Gloria”, meer bepaald tegen een aflevering uit het jaar 2000. In die aflevering wordt mijn naam op een schaamteloze manier gebruikt en misbruikt voor een fictief personage dat niet langer Jezus mag spelen in het jaarlijkse passiespel in de Heilig Hart Parochie.



Ik voel me al jaren boos, treurig, machteloos, radeloos en gekwetst. Ik lijd erg veel pijn omdat mijn naam, voor het oog van vele miljoenen mensen, en bij uitbreiding de hele wereld, onterecht gebruikt wordt. Tot op de dag van vandaag krijg ik ongevraagd talloze emails, SMS-jes of flauwe grappen over mij heen. Ik heb moeten leren leven met telefoontjes ’s nachts, de kruisbeelden getekend op de vuile achterruit van mijn wagen, de vraag over hoe het nog gaat met mijn knieën, ... enz.

Ik eis dan ook excuses van de makers van de reeks en geef hen de kans om zich, tegenover heel Vlaanderen, maar vooral tegenover mij te verontschuldigen. Komen de excuses er niet, dan zet ik door tot ze gedwongen worden.

Verder vraag ik met aandrang dat de bewuste scène uit de reeks wordt geknipt als "In De Gloria" – God verhoede het - ooit nog wordt heruitgezonden. Ik eis ook dat alle dvd’s die circuleren met de bewuste Lode Roels scène worden terug geroepen.

Ik wil hier en nu een kruis maken over deze zwarte bladzijde. De emmer der vernedering is vol!

Breaking Bad op Netflix

Ik ben een koele minnaar van het medium televisie, altijd al geweest. Radiomens, je kent dat wel. Enkel nieuws of duiding op TV interesseert me, en onder optimale omstandigheden durf ik wel eens een langspeelfilm uit te zitten. Om de zeven minuten reclame door je strot geramd krijgen, nodigt niet echt uit tot het herzien van mijn relatie met het kijkkastje. Een aantal series zijn me de afgelopen jaren dan ook ontgaan. Van The Sopranos heb ik maar een handvol afleveringen gezien en Mad Men staat al lang op het verlanglijstje. Ik spendeer veel meer tijd aan de computer dan voor televisie. En dus besloten we, na lang aarzelen, Netflix op proef te nemen. De eerste (gratis) maand werd wegens succes verlengd. Voor $7.99 per maand kan een mens niet sukkelen, toch?

De eerste dagen op Netflix deden me denken aan mijn allereerste bezoekje aan de lokale videotheek. Een hele namiddag snuisteren door het aanbod, mentale verlanglijstjes makend met alle dingen die ik nog moest en wilde zien.

Netflix houdt je kijkgedrag bij en suggereert op basis daarvan een aantal dingen. Al gauw kreeg ik de affiche van Breaking Bad te zien. Maar de dreigend kijkende, kale man in een knalgeel pak spraken me niet echt aan. De suggestie keerde terug, week na week. En dus, op een blauwe maandag in juni, klikte ik de suggestie toch aan. Het was de start van een meeslepende reis in de wondere wereld van Walter White.

“Een chemie leraar die te horen krijgt dat hij kanker heeft en besluit drugs te produceren om zijn familie financieel te laten overleven na z’n dood” Toegegeven, er zijn ooit aantrekkelijker samenvattingen voorgesteld in Hollywood. Toch slaagde schrijver Vince Gilligan erin om er een meesterwerk van te maken, in alle opzichten.

Om te beginnen is het prachtig in beeld gebracht. De serie speelt zich af in het tegelijk mistroostige en mysterieuze woestijnlandschap van Albuquerque, New Mexico. Breaking Bad schuwt de originele of gewaagde camera perspectieven ook niet. De met Emmy Awards overladen acteurs verdienen alle lof. Namen als Bryan Cranston, Aaron Paul, Anna Gunn, Dean Norris en vele, vele anderen.

Je moet me op m’n woord geloven, ik ben niet het type dat zich snel laat gaan, maar ik moet bekennen dat ik talloze keren met opengesperde mond heb zitten staren naar alweer een fantastische plotwending. Ik betwijfel of de armleuning van mijn stoel seizoen vijf zal overleven, kapot geknepen door de ondragelijk spanning.

Vooruit, ik wil het kwijt: Breaking Bad is de beste televisieserie die ik tot nog toe zag. Het is net zo verslavend als de crystel meth waar het in de serie over draait.

De serie is deze maand toe aan de allerlaatste afleveringen. Seizoen vijf, la grande finale. Probleem is dat ze draait op AMC en dat kanaal zit niet in ons standaard kabelaanbod. Op Netflix is het enkele weken wachten voor de meest recente aflevering online komt. Maar dat kan de pret niet bederven. Breaking Bad is op maandagavond ook op Canvas te zien, waar wacht je nog op?

Vader en dochter(s)

Gewoon twee mooie momentopnames van 'vader-dochter-tijd' op een zaterdagochtend in een gymzaal ergens in Toronto.

Bucht van den (Amerikaanse) Aldi!

Dit was ik nog vergeten te melden in de blogpost over onze shopping expeditie naar de VS: we zijn terecht gekomen in de lokale Aldi winkel in Niagara, NY. De Duitse winkelketen is in snel tempo vestigingen aan het openen bij onze zuiderburen. Canada blijft (voorlopig?) Aldi-loos.

Het concept is exact hetzelfde als in Europa. Vier rijen rekken in een spartaans aangeklede ruimte en spotgoedkope prijzen voor produkten die verdacht veel lijken op bekende merken. Bucht van den Aldi, met andere woorden.

RR06 - Pascal Paepen over wonen in werken in Londen

Eerst een dienstmededeling: Radio Roels is de nieuwe naam van Canadagboek Podcast. In deze aflevering hoor je een lang en boeiend gesprek met Pascal Paepen, de man van het economisch praatje om 18u30 op Radio 1. Wat weinig mensen weten is dat die rubriek jarenlang vanuit Londen kwam, de stad waar Pascal woonde en werkte. Ik praat met deze collega Kempenaar over zijn leven als immigrant.

Verder grasduinen we door enkele artikels en tips die we de afgelopen weken binnen kregen, praten we je bij over ons leven in Canada en geven we je een luistertip in 'Wat zit er in de podkast?'.


Download mp3│Abonneer│Youtube

Links

- Woonerf ook in Canada
- Denemarken is het 'gelukkigste' land ter wereld
- Gezin bant alle technologie van na 1986
- The Adam Carolla Podcast

Over podcasten gesproken

Ik wil met jullie even een boom opzetten over podcasten. Say what?

Wat is een podcast?

Een podcast is een audiobestand (video kan ook) dat op regelmatige basis door luisteraars (kijkers) automatisch gedownload kan worden. Of in vaktermen: een audio- of videobestand dat je via een RSS-feed binnen haalt. Beschouw het als een radioshow op het internet.

Wie in de iTunes winkel doorklikt naar de podcast afdeling, krijgt een overweldigende keuze voorgeschoteld. Er bestaan podcasts over Duitse herders, investeringen in vastgoed, yoga trainingen, liefdesproblemen, enz. Voor ieder wat wils.

Podcast aanbieders zijn soms bestaande mediabedrijven die radioprogramma’s in podcastvorm online zetten, maar meestal worden de podcasts gemaakt door gepassioneerde, al dan niet professionele individuen. Tot en met nonkel Fons en tante Georgette die vanuit hun woonkamer maandelijks podcasten.

Het grote voordeel voor jou, als luisteraar, is dat het een op maat gemaakt programma is, over een zeer specifiek onderwerp. Je kan het beluisteren waar en wanneer je maar wil. Op weg naar het werk, thuis, tijdens lange vluchten, in bed ... De meeste smartphones hebben een ingebouwde mediaspeler of podcast toepassing. Er is geen (of weinig) reclame en je kan gewoon op pauze drukken als je iets anders wil doen. Net zoals je je muziek synchroniseert, zo vinden ook podcasts hun weg naar je audio map. De meeste podcasts zijn trouwens volledig gratis te downloaden.

Voor makers van podcasts is dit een uniek medium. De kost om het te maken is verwaarloosbaar klein, je kan letterlijk podcasten met de ingebouwde microfoon van je laptop. Het publiek is per definitie geinteresserd in wat je te vertellen hebt, waarom zou iemand willen luisteren naar een podcast over de Spaanse inquisitie? Het is ook een zeer intiem medium, je zit letterlijk in de oren van je luisteraar, en dus een uitstekende manier om een verhaal te vertellen.

Podcasten leek over z'n hoogtepunt heen enkele jaren geleden, maar is nu bezig aan een opmerkelijke remonte, mede dankzij het succes van de iPhones en aanverwante toestellen. Het podcast aanbod is zeer groot aan deze kant van de oceaan en groeit nog elke dag. Apple pakte deze zomer uit met de mededeling dat de kaap van 1 miljard abonnementen overschreden is. Zakenmensen , individuen, organisaties, bedrijven, vele mnsen beginnen om allerlei redenen een podcast.

Dat de markt explodeert in de VS en Canada heeft natuurlijk te maken met de taal. Een podcast in het Engels is universeel en overal op de planeet te beluisteren. Voor een engelstalige podcast zijn er dus ontiegelijk meer potentiele luisteraars dan voor dezelfde inhoud in het Nederlands.

Het contrast met de podcast scene in Vlaanderen is groot, heel erg groot. De podcast markt in Vlaanderen is een woestijn, een onontgonnen gebied. Akkoord, de gevestigde mediabedrijven (VRT, VTM, ...) brengen hier en daar wat podcasts uit, maar dat zijn geen zuivere podcasts omdat de inhoud ervan sowiezo al bestond via de radio.

Buiten die radio-podcasts is de spoeling flinterdun. Een aantal podcasts zijn van literaire aard: Radioboeken, deBuren en Citybooks. De enige andere creatieve Vlaamse podcasts zijn:

• Mosselen om half twee (Xander De Rycke)
• De Naamloze Podcast (Nigel Williams)
• Ochtend in Pretparkland (over pretparken)
• Tech 45 (over IT, VL-NL audiomagazine)
• Dr Hendrik Cammu (voor EOS, technisch trouwens niet echt een podcast)
• De Scenaristengilde
• Kritisch Denken
• Dikke Zever (over twitter)
• De Vlaamse filmpodcast (lijkt niet meer te bestaan)

Voor de statistische volledigheid vermeld ik trouwens ook even de twee nederlandstalige podcasts die ik zelf maak: Radio Roels en Canada Draai. Die laatste podcast met Floris Daelemans ligt momenteel stil, maar hoopt spoedig te herrijzen.

En meer Vlaamse podcasts kon ik met de beste wil van de wereld niet vinden. Verbeter me als ik fout ben. Ook concept en kwaliteit verschillen nogal. Nigel en Xander laten bijvoorbeeld gewoon een recorder meedraaien tijdens een boeiend gesprek of een optreden. Tech 45 en Ochtend in Pretparkland zijn zowat de meest professionele Vlaamse (Nederlandse) podcasts die er bestaan momenteel met een fijne begintune en uitstekende geluidskwaliteit.

Voor het overige is het armoe troef. Echt jammer dat dit medium niet van de grond ljkt te komen in Vlaanderen.

Ik hoor het graag als ik Vlaamse podcasts vergeet. En wie zelf een podcast overweegt, introduceer ik met alle plezier in de wondere wereld van de podcast Laat het me weten, dit is iets dat me mateloos boeit.

Weekendje winkelen in de VS

Afgelopen weekend is het er eindelijk van gekomen: een weekendje Verenigde Staten. De prijzen zijn er tot 30% goedkoper, voor zowat alles. De voornaamste verklaring is dat de Amerikaanse markt 10 keer groter is dan die in Canada (300 miljoen versus 30 miljoen), en dat Canada veel meer belastingen heft dan de VS. Toronto ligt op een boogscheut van de staat New York, dus elk weekend vindt een heuse volksverhuizing plaats waarbij Canadese steden leeglopen richting Niagara, het grensstadje.

De Niagara rivier, met de indrukwekkende watervallen, vormt de natuurlijke grens tussen Canada en de VS. De grens tussen beide landen is nog een echte grens. De rit tussen onze deur en Amerikaanse bodem duurt een uur. Daarna ben je echter nog eens anderhalf uur kwijt aan de grens zelf. Eerst een half uur in de file staan omdat al het verkeer over een enkele brug moet en daarna zit je een uur te wachten in een lokaal van de grenspolitie tot je papieren in orde zijn.

Reizigers met een Canadees of Amerikaans paspoort moeten hun wagen niet uit en worden na het beantwoorden van enkele vragen doorgelaten. Wie met een Europees paspoort de VS binnen komt, moet uit de wagen voor het groene I-94 formulier. Voor vliegreizen kan je dat tegenwoordig online doen (ESTA) maar niet voor wie overland de VS in gaat.

We hadden een motel geboekt aan de Amerikaanse kant van Niagara en lieten de visa kaart haar werk doen. Op zondagnamiddag ontdekten we nog het prachtige grensdorpje Lewiston, NY, met een pittoreske jachthaven aan de rand van de Niagara rivier. De Canadese bossen liggen aan de overkant van de rivier.

Terug in Canada rijden gaat trouwens een stuk makkelijker. Er staat een file, dat wel, maar met je Permanent Resident kaart is het land binnen komen een kwestie van 2 minuten. Hoe graag ik ook in de VS kom, het is gek om een soort 'thuis' gevoel te ervaren een keer je terug op Canadese bodem rijdt.

Eerste schooldag 2013

De dag na Labour Day is hier traditioneel de eerste schooldag. Na een lange, warme en deugddoende vakantie, trokken Gemma en Fran opnieuw naar school. Onze dochters gaan naar een Franstalige school.

 

Ribfest in Burlington

De eerste maandag van september is in Canada en de VS een feestdag: Labour Day. Dat leverde dus een extra lang weekend op.

Op zondagnamiddag vonden we de weg naar Burlington, een stad van 170.000 inwoners aan de westelijke rand van de GTA (Greater Toronto Area). Daar waagden we ons aan Burlington Ribfest, naar verluidt het grootste Ribfest van Canada, al kan ik dat niet bevestigen omdat het mijn allereerste ribfest was. Voor wie het nu in Burlington hoort donderden, een ribfest is een (meerdaags) 'festival' waarop cateringbedrijven, restaurants en gespecialiseerde firma's dit onderdeel van de voedselpiramide komen promoten/verkopen.

Het had iets weg van Werchter, maar dan zonder de dronken rockliefhebbers. Een grote wei net buiten de stad, volgepropt met eet- en drankkraampjes, enkele optredens, animatie voor de kinderen en veel gevarieerd volk. Leuke, losse sfeer waarbij eten en drinken centraal stonden. Voor $22 gooiden we ons op een doos ribbetjes (a rack of ribs). Toegegeven, een van de beste ooit gegeten ...
 

En zo maak je dus steengoede radio!

Zó maak je dus radio, einde discussie...
Tom Kelly op K-EARTH 101 in Los Angeles.

Berichten via email ontvangen

Druk, druk druk!
We hebben het allemaal veel te druk om telkens weer naar deze site te surfen en bij te lezen.
Gelukkig is er een manier om nieuwe berichten van deze blog via email toe te krijgen. Gewoon je adres hieronder invullen, daarna nog eens bevestigen, en klaar is Kees. Of Joop, of Jan, of Hilde. Whatever...

Email:


Delivered by FeedBurner

Gids voor nieuwkomers

De stad Moncton – waar we tot voor enkele maanden geleden woonden – brengt om de twee jaar een gids voor nieuwkomers uit. Dat lijvige boekje staat boordevol tips voor immigranten. Niet alleen praktische dingen zoals addressen van dokters, supermarkten, zwembaden, scholen, enz, maar ook uitleg over de spelregels van de Canadese samenleving, wat aanvaard wordt en wat niet en hoe je te integreren. Zeer handige en noodzakelijke lectuur als je in dit land aankomt.

Eind vorig jaar contacteerde de immigratie ambtenaar van de stad Moncton ons met de vraag of we niet wilden ‘figureren’ in de nieuwe gids die zou gemaakt worden. En dus stonden we op een koude zaterdagochtend in december foto’s te nemen op het dak van het stadhuis van Moncton.

Deze week werd de nieuwe gids officieel voorgesteld en staan we dus op de voorpagina. Aan de grimas op mijn gezicht valt af te leiden dat het niet meteen de warmste dag van het jaar was, om het zacht uit te drukken. Jammer dat we als nieuwkomers op de voorpagina andere oorden hebben opgezocht ondertussen, anders hadden we misschien op straat handtekeningen kunnen uitdelen.

UPAC 2013

Willen of niet, vrouw en kinderen moesten afgelopen zaterdag mee naar de jaarlijkse conventie van UPAC (Ultralight Pilots Association of Canada). Ter mijner verdediging, ik had ze de optie gegeven om thuis te blijven. Ultralights zijn wat ze in België ULM’s noemen: vliegtuigen met een maximaal startgewicht van rond de 500 kg, maximaal twee personen en bevliegbaar met een brevet dat eenvoudiger te krijgen is dan een klassieke pilotenlicentie (PPL).

Wie deze blog volgt, weet dat ik zelf over een PPL beschik. Ik ben echter al langer gefascineerd door de ultralights. Ik geloof dat deze nieuwe generatie vliegtuigen de toekomst is voor de recreatieve piloot wegens de stijgende kost van kerosine, de kostprijs van een klassiek brevet en de absurde regels opgelegd door de Europese luchtvaartautorietiten, die de sportvliegers de nek omwringen.

Elk jaar in augustus komen honderden piloten, liefhebbers en leden van de UPAC samen op een uurtje rijden van Toronto voor hun jaarlijkse vergadering. Het is een driedaagse ‘fly-in’ met demonstraties, workshops, standhouders en natuurlijk veel vliegtuigen. Dit kon en mocht ik niet missen.